Tam Kỳ

28-01-2018

'Friendly' must be their middle name!

Het is moeilijk te omschrijven hoe vriendelijk ze hier zijn, maar ik ga toch een poging wagen.

Door Filip en Lieve worden we zondagmiddag afgezet aan ons Guesthouse in Tam Kỳ. Onze rit er naartoe vangen we een eerste glimp op van de Vietnamese moestuintjes en kilometers lange rijstvelden. De rijstvelden hebben zo'n fel groene kleur dat ze gewoon 'fake' lijken. Maar de hardwerkende mensen, die de velden handmatig verbouwen, verklappen wel degelijk hun echtheid. We installeren ons op onze kamer en krijgen een beknopte rondleiding op de stille en verlaten campus. Exacte hoe een campus hoort te zijn op een zondag!

Filip en Lieve verlaten ons, nu staan we er alleen voor... Maar nog geen 5 minuten later blijkt dat een zéér foutieve vaststelling te zijn. Er wordt zachtjes op de deur van mijn kamer geklopt en het is de directeur van onze pré-school, Miss Thoung. (Na een week worden we nog steeds verbeterd als we een poging doen om haar naam juist uit te spreken. Bij deze dus een kleine tip, 'Doe geen moeite want het lukt je toch niet...')

Ze nodigt ons uit voor lunch, neemt ons mee naar de lokale markt voor vers fruit, gaat met ons een elektrische brommer kopen, regelt een taxi die ons over en weer vervoerd naar de supermarkt en nodigt ons ook 's avonds opnieuw uit voor diner. En hoe meer mensen we hier leren kennen, hoe meer onze dagen gevuld worden met het rijden van de ene uitnodiging naar de andere. Het gaat van ontbijt naar koffie, naar lunch, naar iemand zijn huis, naar diner, naar thee. Super bien!

Eten met Ty

De eerst avond worden we opgehaald door Miss Híên in gezelschap van haar 4-jarig zoontje Ty. Miss Híên is de English teacher van onze pré-school en het duurt niet lang voor ze onze 'mama-op-verplaatsing' wordt. Een geweldige vrouw! Maar haar zoontje is een ander paar mouwen. Hij houdt van eten en kan het daarnaast ook heel goed uitleggen. Một, hai, ba en zijn bord is leeg. Stilletjes schuifelt hij dichter en dichter tot hij met zijn neus boven mijn bord hangt. Híên wijst hem er boos op dat het onbeleefd is wat hij doet. Zijn antwoord is dat hij helemaal niks fout doet, hij kijkt gewoon. Well played Ty! Uiteindelijk verdwijnt toch een deel van mijn pizza in zijn buikje, en dat wil VEEL zeggen. Conclusie: Zijn strategie is zeer doeltreffend.

De niet zo subtiele elektrische brommer

Na een paar keer over en weer rijden de volgende dag, krijgen we eindelijk de sleutel van onze brommers in handen. We hebben een deal met de eigenaar dat we ze na onze drie maanden opnieuw aan hem kunnen verkopen. Onze eerste kilometers doen we in een van de drukste straten van Tam Kỳ dus even full on focus. Maar we hebben het vlug onder de knie. Echt snel gaan de brommers niet maar ze komen wel met een hightech afstandsbediening. Super handig want zo kunnen we onze brommers op een afstand (un)locken en wordt er een zeer actief alarmsysteem geactiveerd. Maar de afstandsbediening wordt een nachtmerrie wanneer, de eerste nacht, het alarm 3 keer oorverdovend afgaat. Ze hebben hier de neiging om brommers te verplaatsen om meer plaats te maken en al een zachte aanraking is voldoende om die van ons op hol te doen slaan dus ja... Het is een beetje door de grond zakken van schaamte wanneer we de hele buurt wakker maken. In België hadden we met onze brommers al lang een GAS-boete aan ons been, voor het verstoren van de openbare rust!

Somewhere over the rainbow

Een van de grootste aanpassingen, tot nu toe, is misschien wel het vroege opstaan. En niet zomaar vroeg, nee school begint hier om half 6! Een beetje te veel van het goeie. Onze eerste volledige dag begint met een kennismaking op onze pré-school. Een mooi gebouw aan het einde van onze straat, dat geschilderd is in alle kleuren van de regenboog. Vol enthousiasme en met een beetje chaos worden we verwelkomt. Maar later beseffen we dat 'chaos' zowat hét perfecte woord is om het leven hier te omschrijven.

Een paar groepen zijn aan het repeteren voor het optreden dat zaterdag zal plaatsvinden. Een performance als voorbereiding op Tet (dat binnen een weekje van start gaat). Al een maand zijn de kinderen hard aan het oefenen en wauw wat een concentratie.

Zaterdag is het zover, het grote optreden. Met kleine oogjes komen we zaterdag om half 8 aan op locatie. Onze jeansbroek en casual T-shirt zijn duidelijk niet de gepaste kledij voor dit soort gelegenheden. In de deuropening worden we onderschept door een van de studenten, ze vraagt ons naar onze traditionele kledij. We komen serieus uit de lucht gevallen en dat is waarschijnlijk duidelijk af te lezen op onze gezichten want zonder iets te zeggen trekt ze mij mee aan mijn arm, naar buiten de straat op. Steffe loopt achter ons aan. Aan het einde van de straat stopt ze voor een gesloten poort. Aan de reclame voor de deur merk ik dat we voor een kleermaker staan. Even bellen en nog geen 2 minuten later maakt een slaperige vrouw de poort open. Ja wat wil je, het is half 8 in de ochtend.

We krijgen kleren in onze handen gedrukt en kleden ons snel om. Dat we op straat worden aangegaapt, is nog lichtjes uitgedrukt. Ik word er helemaal zenuwachtig van en dan gaat Steffe nog eens per ongeluk op de achterkant van mijn kleed staan waardoor ik bijna over mijn eigen voeten struikel. Elegant duo wij twee... Not! Helemaal vooraan krijgen we een plaatsje. Ik had veel liever tussen de menigte gaan zitten maar dat mogen we blijkbaar niet.

De volume knop wordt op het maximum gezet en de show kan beginnen. De kleuters doen hard hun best en stralen in de meest schattige outfits, in alle kleuren van de regenboog.

Tips and Tricks Tam Kỳ

• 'Just smile and wave'. Een hele dag door worden er foto's getrokken. Zorg er dus voor dat je nooit met vettig haar de deur uit gaat. Ook heeft het geen zin om hier tegen in te gaan so go with the flow and just smile and wave!
• Het heeft weinig zin om te zeggen dat je voldaan bent. Ze blijven toch je kommetje volscheppen tot zij beslissen dat je genoeg hebt gegeten.
• Het hanteren van een fijne motoriek is hier zeker niet uit den boze. Want het eten met chopsticks is enkel weggelegd voor de pro's.
• Het is nooit te vroeg voor noodles! Perfect om je dag mee te beginnen, naar hun mening. En met een beetje geluk heb je van die magische noodles of rijst. Waarbij het lijkt of je kommetje zich vanzelf blijft bijvullen want hoeveel je ook eet, de portie vermindert NIET.
• Je loopt het beste dag in dag uit met van die echt 'opa-badsloefen' rond. Overal waar je binnengaat, doe je je schoenen uit en met veters is daar geen beginnen aan.
• Wil je een monnik bedanken omdat hij je heeft uitgenodigd voor lunch, kijk dan eerst of hij niet in het midden van een gebed zit. Zo niet, ga je gang en zeg dan 'Na Mo A Si Da Fa'. Met deze gekke toonladder wens je iemand the best of luck toe.

Succes!